Αγαπητέ Κε. Πρωθυπουργέ,
Ο ανθρώπινος πόνος και η αγωνία δεν ειναι μετρήσιμα αγαθά. Η αγωνία δε του γονιού, του πατέρα αλλά ειδικά της μάνας για την τύχη του παιδιού τους δεν περιγράφεται και προφανώς δεν γίνεται να την αισθανθεί με ίσους όρους κάποιος τρίτος. Όλα αυτά τα συναισθήματα ανάμικτα με εικόνες δέους, σ´ένα περιβάλλον γεωπολιτικής τρέλλας, όπου οι υστερικοί πολεμικοί αλλαλαγμοί εναλλάσονται με απειλές και συγκέντρωση στρατευμάτων στη γειτονιά μας τόσο μεγάλη που κατά πολύ ξεπερνά αντίστοιχη κατά τη διάρκεια του δεύτερου πολέμου.
Κε. Πρωθυπουργέ,
Το ξέρω ότι είμαστε άτυχοι νάχουμε για γείτονα ένα απολίτιστο άρπαγα, αχόρταγο για lebensraum – για ζωτικό χώρο – ικανό για όλα. Πάνοπλο με συστήματα τελευταίας τεχνολογίας που απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια τον άφηναν να αγοράσει οι δυτικοί σύμμαχοί μας. Εμείς πάντα φιλειρηνικοί δεν απειλούσαμε ποτέ κανένα. Κακώς βέβαια κάναμε γιατί εμάς μας απειλούσαν από το 74 και μετά, όσο τουλάχιστο μπορεί η δικιά μας η γενιά να θυμάται. Και εμείς είμασταν πάντα ψύχραιμοι ή κάναμε τους ψύχραιμους, γιατί? μήπως φοβόμαστε? Και από τότε όλες οι ηγεσίες του τόπου περάσανε το μήνυμα σε όλους μας ότι είμαστε προστατευμένοι μέσα στους κόλπους της Συμμαχίας και της Ένωσης. Το μεγαλύτερο ψέμμα όλων!
Κε Πρωθυπουργέ,
Με τα δικά μας παιδιά αιχμάλωτα, μετράμε ημέρες, κάθε ημέρα, κάθε ξημέρωμα μέχρι τον νόστο. Παρόλο τον πόνο μας δεν φοβόμαστε πιά. Γιατί δεν πιστεύουμε ότι άλλα ξένα χέρια δυνατά θα τρέξουν να μας σώσουν. Εμείς έιμαστε με τα μέσα που έχουμε. Με αυτά τα μέσα θα φέρουμε τα δικά μας τα παιδιά πίσω σπίτι. Είτε όρθια είτε πάνω στην ασπίδα. Ακριβώς το ίδιο όπως τα γυρνούσανε οι προγόνοί μας για τόσους αιώνες. Αυτή τη ιστορική συνέχεια δεν έχουν οι άρπαγες και δεν θα την αποκτήσουνε ποτέ κε. Πρωθυπουργέ όσα δικά μας παιδιά και να αρπάξουνε.
40 ημέρες και ακόμα μετράμε. Είμαστε σίγουροι ότι και εσείς μετράτε…
Νίκος Ψαρόπουλος
Αξιωματικός Ε.Α Πολεμικού Ναυτικού.
Πολιτευτής Β’ Αθηνών.
