Από την Αλεξάνδρα Χριστίνα Ιωάννου
Ένα λεπτό, μην κλείσεις ή περάσεις στο επόμενο θέμα, διάβασέ το, υπάρχει λόγος.
Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές. Δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά θα είναι πάντα η πρώτη φορά για κάποιους που δεν έχουν ξαναψηφίσει. Και – ελπίζω – να είναι και η πρώτη φορά που θα αυξηθεί το ποσοστό της συνειδητής ψήφου.
Ξέρω πως όλα μοιάζουν πολλές φορές μαύρα. Ξέρω πως ίσως να είναι κιόλας. ΑΛΛΑ. Το να ψηφίσεις δεν είναι απλά επιλογή. Είναι συνειδητή απόφαση και πράξη ευθύνης.
Πέρασε ανεπιστρεπτί το δεν ήξερες, δεν ρώτησες, δεν έμαθες. Για όλους μας. Μηδενός εξαιρουμένου. Και πραγματικά όσοι εκλέγονται, σε βουλευτικές, δημοτικές, ευρωεκλογές κτλ από πού προέρχονται;;;
Είναι δανεικοί; Όχι.
Είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά δανεικά; Όχι.
Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς διαφορές και να ψηφίσει αντικειμενικά; Ναι, ίσως.
Προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα όλοι είναι το ίδιο; Ναι.
Ισχύει; Χμ….. Μάλλον όχι …. Μοιάζετε με όλους όσους συναναστρέφεστε; Με την οικογένειά σας; Με τη γειτονιά σας; Στην εργασία σας; Ίσοι ναι, ίδιοι μάλλον όχι.
Τι θέλει να πει ο ποιητής. Την αλήθεια. Έχουμε ένα συγκεκριμένο πολίτευμα. Έχουμε τη δυνατότητα και την ευθύνη (για να μην πω υποχρέωση) να ψηφίσουμε. Το οφείλουμε σε εμάς στις επόμενες γενιές και στις προηγούμενες αν θέλετε.
Τα λάθη υπάρχουν για να διορθώνονται. Και η Ελλάδα από λάθη έχει 10 τουλάχιστον σενάρια Game of Thrones. Πολλά δηλαδή για όσους δεν παρακολουθούσαν τη σειρά.
Το θέμα είναι πως για να μπορέσει να αλλάξει κάτι, αν είναι να αλλάξει, αφού παντού βλέπω συνθήματα όπως, επανεκκίνηση, μαζί ξανά, από την αρχή κτλ κτλ κτλ (η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια έλλειψη φαντασίας στα επιτελεία – Χάθηκε κανείς να γράψει απλά μια τελεία;) πρέπει να ξεκινήσουμε εμείς για να δουν και οι άλλοι. Ναι αυτοί που ευθύνονται για όλα και τυχαία (;) βρέθηκαν κάπου να μας εκπροσωπούν;;
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν είναι αγανάκτηση, δεν είναι τιμωρία, είναι ανάγκη για ενημέρωση και ενδιαφέρον για το αύριο. Έχουμε δικαίωμα να μας σέβονται, όπως απαιτούμε να είναι σεβαστή και η γνώμη μας. Αυτό προϋποθέτει όμως ένα πράγμα. ΕΥΘΥΝΗ.
Τρομάζει λίγο σαν λέξη, αλλά έτσι είναι. Από τον καναπέ και κατηγορητήριο πως δε βαριέσαι και τι θα αλλάξει δεν γίνεται, σιγά μην πάω να ψηφίσω, τα λαμόγια, τα έτσι τα αλλιώς, δεν γίνεται. Μέλλον μετά δεν έχει. Όχι, δεν ισχύει αυτό. Δεν γίνεται. Είναι ελευθερία και δικαίωμα, αναφαίρετο δικαίωμα να ακούγεται η άποψή μας. Και είναι επιτακτική ανάγκη να παίρνουμε στα χέρια μας την τύχη του αύριο. Και να αναζητούμε ευθύνες. Πρώτα από εμάς και μετά από τους άλλους. Ζούμε στο σήμερα και ψηφίζουμε για το αύριο. Ασκούμε το δικαίωμα που μας δίνεται να επιλέξουμε ανθρώπους και λύσεις. Και αν αυτές δεν αποδειχθούν αληθινές, την επόμενη φορά, πάλι το ίδιο. Και όσοι αστοχήσουν δεν κάνουν. Να φύγουν. Μέχρι να εκλείψει το φαινόμενο. Δεν γίνεται αλλιώς.
Όσοι υποστηρίζουν πως τίποτα δεν θα αλλάξει, πως όλοι είναι το ίδιο κτλ κτλ κτλ, καλά κάνουν και το λένε. Άποψή τους. Το θέμα όμως είναι πως ακόμα και αν όντως κάποιες αποφάσεις παίρνονται εκτός Ελλάδας, σε οικονομικό και οχι μόνο επίπεδο, το θέμα είναι πως από εμάς εξαρτάται να επιλέξουμε αυτούς οι οποίοι είναι ικανοί να διαχειριστούν τα όσα συμβαίνουν και να διαπραγματευτούν για κάτι καλύτερο.
Πραγματικά, σε άλλες χώρες και σε άλλα κράτη θα εύχονταν να είχαν αυτή τη δυνατότητα. Το σύστημα που καλλιεργήθηκε είναι γιατί οι εκλογές εμφανίστηκαν σαν δεκανίκι κάποιων ή τσιφλίκι τους και σε ότι αφορά τα άκρα, σε ακραίες συμπεριφορές φτάσαμε, γιατί κάποιοι πολύ εύκολα και ασυνείδητα αλλά απολύτως τυχοδιωκτικά, μετέτρεψαν τον πόνο, την αδικία, το θυμό σε δική τους δύναμη. Μην επιτρέπετε – παρακαλώ – να καρπώνονται άλλοι τη δίκη σας ζωή, τις δικές σας εμπειρίες, τη σοφία, τη δημιουργικότητα, τη γνώση, τον ιδρώτα σας. Επιλέξτε για εσάς και μην αφήνετε άλλους να επιλέγουν για εσάς και μετά να νιώθουμε προδότες του ίδιου μας του εαυτού και να κοιτάμε πως να κατασπαράξουμε τα σαρκεία των άλλων,
Αυτό είμαστε πραγματικά; Βαθειά μέσα μας αυτό νιώθουμε; Αυτό μας αξίζει;
Εγώ λέω όχι. Εσείς …;
